Të dyja këto janë sëmundje të zemrës, vetëm se mendjemadhësia e shtyn mendjemadhin ta shohë veten e tij mbi një mendjemadh tjetër, kurse vetëmahnitja është një kënaqësi shpirtërore dhe një prirje për t’u mahnitur me vetveten. Ai që mahnitet me veten e tij, nuk kërkon që dikush tjetër ta lëvdojë atë, madje edhe nëse do të ishte fillikat i vetëm ai është i mahnitur me veten e tij dhe nuk mendon se është mendjemadh. Por, vetëmahnitja shpie në mendjemadhësi dhe mendjemadhësia nuk vjen ndryshe vetëm se prej vetëmahnitjes, ngaqë është një nga gjurmët e saj.