Kjo fjalë do të thotë: Çdo njeri ka pjesën e brendshme të tij që nuk duket dhe pjesën e jashtme të tij që duket; ka të fshehtën dhe të dukshmen. Qëllimi i këtyre fjalëve është se ana e brendshme dhe e jashtme e njeriut kanë një lidhje reciproke. Ana e jashtme nuk mund të jetë e qëndrueshme vetëm se kur ana e brendshme të jetë e qëndrueshme. Kur ana e brendshme e njeriut është e qëndrueshme, patjetër që edhe ana e jashtme do të jetë e qëndrueshme. Siç ka ardhur në hadith:

أَلاَ وَإِنَّ فِي الْجَسَدِ مُضْغَةً إِذَا صَلَحَتْ صَلَحَ الْجَسَدُ كُلُّهُ، وَإِذَا فَسَدَتْ فَسَدَ الْجَسَدُ كُلُّهُ‏.‏ أَلاَ وَهِيَ الْقَلْبُ

“Në trupin e njeriut është një copë mishi. Nëse ajo përmirësohet, atëherë do të përmirësohet i tërë trupi. E nëse ajo prishet, atëherë do të prishet i tërë trupi. E ajo copë mishi është: zemra.” [Bukhariu dhe Muslimi]