Fusnota

[124] Transmetohet nga Enes Ibën Malik, radijAllahu anhu, se në ditën e Xhuma një njeri u fut nga dera e xhamisë që ishte përballë minberit, ndërsa në ato çaste i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, po ligjëronte në hutbe duke qëndruar në këmbë. Ky person iu drejtua të Dërguarit të Allahut duke qëndruar në këmbë dhe i tha: “O i Dërguari i Allahut! Kafshët kanë ngordhur dhe janë ndërprerë udhëtimet (për shkak të thatësirës). Andaj, lute Allahun që të na lëshojë shi!” I Dërguari i Allahut, sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem,  i ngriti duart dhe tha: “O Allah, na lësho shi! O Allah, na lësho shi! O Allah, na lësho shi!” Enesi tha: “Në atë çast, pasha Allahun, nuk shiheshin në qiell as re, as ndonjë shtëllungë reje, as edhe ndonjë gjë tjetër, dhe midis nesh dhe kodrës Silë nuk kishte ndërtesa e as shtëpi. Kur papritmas, u shfaq një re në formën e parzmores duke dalë nga mbrapa kodrës Silë. Kur arriti në mes të qiellit, u përhap dhe pastaj filloi të lëshojë shi. Pasha Allahun, nuk pamë diell për gjashtë ditë me radhë (nga reshjet e vazhdueshme të shiut). Pastaj, të Xhumanë e ardhshme erdhi një person tjetër duke hyrë nga po e njëjta derë dhe i Dërguari i Allahut po ligjëronte në hutbe duke qëndruar në këmbë. Ky person iu drejtua duke i thënë: “O i Dërguari i Allahut, po na shkatërrohen pasuritë dhe janë ndërprerë udhëtimet! Lute Allahun që ta ndalë shiun! I Dërguari i Allahut, sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, i ngriti duart dhe tha: “O Allah, dërgo shi përreth nesh dhe jo mbi ne! O Allah, lëshoje atë mbi kodra, male, djerrina, kodrina, lugina dhe në vendet ku rriten drunjtë.” Shiu u ndal menjëherë dhe ne dolëm jashtë duke pasur një ditë me diell.” [Transmeton Bukhariu, 1013 dhe Muslimi, 897]